Ξεκίνησα να τρέχω συστηματικά - αυτό σημαίνει προπόνηση όλο το
χρόνο - από το 2000 και μετά , δηλαδή μετά τα 38 μου . Μέχρι τότε ,
σαν γιατρός που σέβεται τον εαυτό του ( και εφημερεύει ) , ήμουν
καπνιστής του μισού πακέτου την ημέρα και δρομέας των μισών μηνών του
χρόνου . Ξεκινούσα τις προπονήσεις στα τέλη Μάρτη και σταματούσα με τα
πρώτα κρύα του Νοέμβρη . Την επόμενη Άνοιξη άρχιζα και πάλι , με φυσική
κατάσταση στο προσωπικό μου ναδίρ .
Στην ηλικία των 26-27 ετών το μοντέλο αυτό
λειτουργούσε . Μέσα σε 1- 1,5 μήνα γινόταν το "ξαράχνιασμα" από την
χειμωνιάτικη ακινησία , φτάνοντας την φυσική κατάσταση από το
"μέτρια" στο "πολύ καλά" σύμφωνα με την κατάταξη του Cooper
. Μεταφράζοντάς το σε χρόνους , έτρεχα το 5άρι σε 21' 20'' - 21'
30'' κι αυτό στα καλύτερά μου . Μετά , ερχόταν ο Νοέμβρης , μίκραιναν οι
μέρες , τελείωναν οι προπονήσεις .
Όσο τα χρόνια περνούσαν , ο ενάμισης μήνας του
"ξαραχνιάσματος" έγιναν τρεις ή και τέσσερις μήνες . Η πρόοδος
καθυστερούσε , θλάσεις πότε από δω , πότε από κεί , οι χρόνοι στάσιμοι .
Από το 1993 και μετά , δεν μπόρεσα ποτέ να πέσω κάτω από τα 22 λεπτά .
Αισθανόμουν ότι έβρισκα τοίχο , αισθανόμουν ότι υπήρχε ένα φράγμα που
εμπόδιζε τον οργανισμό μου να αποδώσει . Το φράγμα αυτό δεν ήταν η
ηλικία που μεγάλωνε , ήταν η γενικευμένη ισχαιμία που προκαλεί στον
οργανισμό το τσιγάρο .
Μετά το 2000 , οι επαγγελματικές και οικογενειακές
μου υποχρεώσεις καταστάλαξαν . Ξεμπέρδεψα με τις εφημερίες και τα
νοσοκομεία , εργαζόμουν 5θήμερο με λογικό ωράριο , το πήρα απόφαση ότι
θα μείνω με ένα παιδί . Όταν ο τετράχρονος γιός μου άρχισε να
"καπνίζει" το μολύβι του μαζί μου , κατάλαβα πως είχα έναν δεύτερο
λόγο να το κόψω το ρημάδι . Έτσι , τον Μάρτιο του 2001 , εγώ και το Dunhill πήραμε διαζύγιο .
Τα αποτελέσματα της συνεχόμενης προπόνησης και της
διακοπής του καπνίσματος , δεν φάνηκαν αμέσως . Τους πρώτους μήνες έβαλα
(όπως συνηθίζεται ) μερικά κιλά , ενώ οι χρόνοι έμεναν στάσιμοι
. Ωστόσο η σταθερή εφαρμογή του προγράμματος , η βαθμιαία αύξηση των
χιλιομέτρων και της έντασης , και η σταδιακή αποτοξίνωση του οργανισμού
μου από τα προϊόντα του καπνού , έφεραν τελικά αποτέλεσμα . Το Μάρτιο
του 2003 , ο τοίχος γκρεμίστηκε . Μετά από 11 χρόνια κατέβηκα τα 22
λεπτά στο 5άρι κι αυτό ήταν μόνο η αρχή . Τον επόμενο ενάμιση χρόνο
βελτιωνόμουν συνεχώς . Κατέβηκα τα 21 λεπτά , τα 20 μισό , τα 20 και
έφτασα τα 19,5 λεπτά τον Δεκέμβρη του 2004 . Ήταν απερίγραπτη η χαρά που
ένιωθα σ' εκείνες τις κούρσες - χαρά και έκπληξη μαζί - , καθώς έβλεπα
το σώμα μου να ανταποκρίνεται σε ότι του ζητούσα και να αποδίδει (στα 42
πιά) , καλύτερα απ' ότι στα 25 .
Από εκεί και μετά , δεν βελτιώθηκα άλλο . Μπορεί
αυτό να είναι το φυσικό μου όριο , μπορεί ο χρόνος που διαθέτω για
προπόνηση να είναι λίγος , μπορεί το σύστημά μου να μην είναι το καλύτερο - οι λόγοι είναι πολλοί και τελικά δεν έχουν σημασία . Αυτό που
έχει σημασία είναι ότι και σήμερα , όποτε πέφτω από το 20λεπτο στο 5άρι
, το γιορτάζω σε κάθε κύτταρό μου .
Το ξέρω πως η ιστορία μου δεν είναι
πρωτότυπη . Την διηγήθηκα για να κάνω πιο προφανείς τους λόγους που
είμαι δρομέας - και θα εξακολουθήσω να είμαι , όσο το σώμα μου το
επιτρέπει .
Τρέχω λοιπόν γιατί έτσι χαίρομαι το σώμα μου
. Το χαίρομαι όπως ο χορευτής κάνοντας τις φιγούρες του, όπως τα μικρά
γατιά όταν παίζουν μ' ένα τόπι . Απολαμβάνω το ρυθμό στις αρθρώσεις μου ,
το σφίξιμο των μυών , τις βαρειές ανάσες , το χτύπημα στους κροτάφους ,
τη δύναμή του .
Τρέχω γιατί έτσι ελέγχω το σώμα μου
. Υποβάλλοντάς το στην πίεση της άσκησης διαπιστώνω ποιο σύστημα
υπολείπεται , ποιες είναι οι αδυναμίες του , ποιες συνήθειες δρουν
ανασταλτικά στην καλή λειτουργία του (βλέπε κάπνισμα π.χ.) . Η έντονη
άσκηση λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός και εντοπίζει τα προβλήματα
στην αρχή τους . Κάποιες από τις ατέλειες διορθώνονται κιόλας με το
μηχανισμό της βαθμιαίας προσαρμογής - σύνδεσμοι δυναμώνουν , αρθρώσεις
ισχυροποιούνται .
Τρέχω γιατί αυτό μου δίνει δύναμη , ζωτικότητα , πνευματική διαύγεια . Βλέπω
πιό καθαρά τι θα κρατήσω και τι θ' αφήσω , τι μου χρειάζεται και τι όχι
. Αντέχω την πολύωρη δουλειά , την ψυχική φθορά της δουλειάς μου,
διατηρώ την περιέργειά μου ακμαία , αισθάνομαι καλά , αισθάνομαι ισχυρός
. Το ξέρω πως "αισθάνομαι" δεν σημαί-νει ότι "όντως είμαι" , και πως
όλα αυτά ίσως είναι απλώς θέμα τροποποιημένης εγκεφαλικής βιοχημείας .
Τι σημασία όμως έχει αυτό ; Είναι μεγάλο πράγμα να ξυπνάς το πρωί και να
αισθάνεσαι δυνατός και ευδιάθετος , όπως στα 25 κι ας είσαι 45 . Αυτό
είναι το δώρο του τρεξίματος .
Γιά το τέλος άφησα αυτό που θεωρώ σημαντικότερο . Τρέχω γιά να καθυστερήσω τη φθορά του χρόνου στα κύτταρά μου
. Συμβαίνει όντως αυτό το πράγμα ; Δίνει το τρέξιμο (και γενικά η
αερόβια άσκηση ) χρόνια στη ζωή μας ; Η υποκειμενική μου εντύπωση είναι
ότι υπό προϋποθέσεις δίνει , αλλά ακόμα κι αν αυτό είναι αβέβαιο , σίγουρο είναι πως δίνει ζωή στα χρόνια μας
. Θα πείτε , καλά η υποκειμενική σου εντύπωση , ξεκάθαρη ΕΠΙΣΤΗ- ΜΟΝΙΚΗ
απάντηση υπάρχει ; Είναι ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ότι η αερόβια άσκηση
σε κάνει μακροβιότερο ; Η μονολεκτική απάντηση είναι πως ΟΧΙ , ξεκάθαρη
στατιστική απόδειξη δεν υπάρχει . Γιά να αποδειχθεί κάτι τέτοιο
χρειάζεται να οργανωθεί μιά προοπτική μελέτη , με δύο ομάδες
συμμετεχόντων (αθλούμε- νους και μη ) , σε επαρκή αριθμό (200-300 ή και
παραπάνω ανά ομάδα) , που θα τους παρακολουθήσει για διάστη- μα
δεκαετιών προκειμένου να βγάλει επαρκή συμπεράσματα από την κάθε ομάδα
. Τέτοια μελέτη από όσο γνωρίζω δεν έχει υπάρξει .
Σε ποιά δεδομένα στηρίζονται λοιπόν οι υπερασπιστές της άσκησης και σε ποιά οι επικριτές της ;
Οι υπερασπιστές της άσκησης στηρίζονται σε μελέτες που πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1950 και που αυξήθηκαν εκθετικά την τελευταία 20ετία . Οι μελέτες αυτές συχνά εξετάζουν μεγάλο αριθμό ατόμων (ορισμένες φορές κάποιες χιλιάδες ) και σε γενικές γραμμές ελέγχουν την επίδραση της άσκησης σε διάφορες ασθένειες , συνήθως του καρδιαγγειακού συστήματος (στεφανιαία νόσος , υπέρταση κλπ.) . Ωστόσο ο χρόνος που διαρκούν οι μελέτες αυτές είναι στην καλύτερη περίπτωση μια 10ετία , η δε ένταση της άσκησης δεν φτάνει ούτε καν την προπόνηση ενός αρχάριου δρομέα . Το τελικό συμπέρασμα είναι -ας πούμε- κάπως έτσι : Αυτοί που βαδίζουν 4 ώρες την εβδομάδα έχουν π.χ. 3 ή 4 φορές μικρότερη πιθανότητα να πάθουν έμφραγμα μέσα στη 10ετία σε σχέση με αυτούς που δεν βαδίζουν . Ένα τέτοιο συμπέρασμα μπορεί να είναι επιστημονικά ακριβές αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξεκαθαρίζει τη σχέση τρεξίματος και μακροβιότητας , ούτε σημαίνει ότι η μειωμένη πιθανότητα γιά έμφραγμα των βαδιστών θα εξακολουθεί να ισχύει στα 15 ή τα 20 χρόνια . Γιά να το πεις αυτό θα πρέπει να το καταγράψεις .
Ένα άλλο είδος στατιστικών μελετών είναι οι αναδρομικές
. Σ' αυτές δεν ξεκινάς συλλέγοντας δεδομένα , αλλά επεξεργάζεσαι
στοιχεία που έχουν ήδη καταγραφεί . Παίρνεις ας πούμε έναν
πληθυσμό επαρχιωτών Νορβηγών που κάνουν ορειβατικό σκι και τον
συγκρίνεις με έναν αντίστοιχο Νορβηγών αστών . Διαπιστώνεις ότι ο μέσος
όρος ζωής των χιονοδρόμων είναι κατά 7 χρόνια μεγαλύτερος από των αστών
και τον αποδίδεις στην υποχρεωτική αερόβια άσκηση που κάνουν μέχρι
μεγάλη ηλικία . Οι αναδρομικές μελέτες θεωρούνται λιγότερο ακριβείς από
τις προοπτικές και περισσότερο επιρρεπείς σε στατιστικά σφάλματα .
Οι επικριτές της άσκησης τώρα , δεν στηρίζονται σε
καμμία μελέτη . Δεν υπάρχει καμία εργασία που να λέει ότι τρώγοντας
πίτσες και βλέποντας 6 ώρες την ημέρα τηλεόραση , γίνεσαι υγιέστερος .
Αυτό που κάνουν είναι να αναφέρουν περιπτώσεις αθλούμενων μέσης ηλικίας
που πέθαναν " ξαφνικά" στην προπόνησή τους ή στη διάρκεια ενός αγώνα
. Με τον τρόπο αυτό τρομοκρατούν και δημαγωγούν αλλά σε καμμία περίπτωση
δεν ακριβο-λογούν . Η επιστημονική διατύπωση είναι κάπως έτσι : Αν
είσαι άντρας , 50-59 ετών και ασκείσαι , έχεις πιθανότητα (περίπου αυτή
είναι) 5 στις 100.000 να υποστείς καρδιακό επεισόδιο . Αντίστοιχα αν
πλένεις το αυτοκίνητό σου ή σκαλίζεις τον κήπο σου, έχεις πιθανότητα
επεισοδίου 0,5 στις 100.000 ( μικρότερη αλλά υπαρκτή ) . Μόνο όταν
παρουσιάζεις όλα τα δεδομένα , παίρνουν τα πράγματα τις σωστές τους
διαστάσεις .
Σχετικά με το θέμα του "αιφνίδιου" θανάτου
σε αθλούμενους μέσης ηλικίας (40 και πάνω) , υπάρχουν ιατρικές εργασίες
που λένε ότι δεν είναι και τόσο αιφνίδιος . Στη μεγάλη πλειοψηφία των
περιπτώσεων υπάρχουν συμπτώματα με διάρκεια ωρών και συχνότερο από αυτά
είναι η στηθάγχη . Αυτό που συμβαίνει δυστυχώς στους ασκούμενους είναι
πως αγνοούν τα προειδοποιητικά συμπτώματα και συνεχίζουν την προσπάθεια
θεωρώντας αυτή τους τη χαζομάρα , ως ένα είδος "αθλητικής μαγκιάς" .
Πολλά βιβλία δρομέων και "υπέρδρομέων" ηρωοποιούν τον παραλογισμό ,
αφηγούμενα ιστορίες ανθρώπων που τρέχουν με αιματουρία , μισότυφλοι , με
διάρροιες και εμετούς , με 45 βαθμούς θερμοκρασία και άλλα μαζοχιστικά .
Θυμόμαστε ίσως την εικόνα της ελβετίδας μαραθωνοδρόμου πριν καμιά
20ετία , που τερμάτιζε παραπαίοντας στον κλασσικό μαραθώνιο . Λίγοι θα
κατάλαβαν τότε ότι αυτή η γυναίκα δεν παραπατούσε από την κούραση αλλά
εκδήλωνε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο από την αφυδάτωση και τις
ηλεκτρολυτικές διαταραχές εν γένει . Ίσως μετά από 1-2 χιλιόμετρα το
ελαφρύ εγκεφαλικό θα γινόταν βαρύ και οι βλάβες μόνιμες .
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι μπορούμε να
ασκούμαστε έντονα , μέσα στα πλαίσια που αντέχει το σώμα μας , και
πάντοτε λαμβάνοντας υπόψη τα μηνύματα που μας στέλνει . Η ζάλη , η
ναυτία , ο προκάρδιος πόνος , η οσφυαλγία , κάτι σημαίνουν . Πρέπει να
σταματήσουμε , να δώσουμε στον οργανισμό χρόνο να αναλάβει και αν κά- τι
επιμένει , να ζητήσουμε ιατρική βοήθεια . Επιπλέον , όσο μεγαλώνουμε να
τηρούμε με μεγαλύτερη συνέπεια , την επαρκή ενυδάτωση , τη λήψη
ηλεκτρολυτών και θερμίδων , την αποφυγή ακραίων εξωτερικών θερμοκρασιών .
Μεγαλώνοντας , το σώμα δεν ανέχεται πολλά-πολλά και αυτό πρέπει να το
σεβόμαστε .
Είδαμε τι λένε οι "αντικειμενικές" παρατηρήσεις των
υποστηρικτών και των επικριτών της άσκησης . Τι γίνεται όμως σε
προσωπικό επίπεδο ; Τι άλλαξε στο σώμα μου σ' αυτά τα 7 χρόνια
συστηματικής προπόνησης ; Πέρα από τα προφανή (έχασα λίπος από την
κοιλιά , μείωσα το σωματικό μου βάρος , δυνάμωσε όλο το μυικό σύστημα ) ,
υπήρξαν όντως και άλλες μεταβολές . Η πίεση μου μειώθηκε από το 130/80
στο 115/70 κατά μέσο όρο (καθοριστική επίδραση σ' αυτό είχε βέβαια και η
διακοπή του καπνίσματος) . Ενώ παλαιότερα κολλούσα 2-3 ιώσεις κάθε
χειμώνα , τώρα κολλάω μία κάθε 3 χρόνια και αν . Η οστική πυκνότητα στα
κόκκαλα των κάτω άκρων (σε τυχαίες ακτινογραφίες) είναι εντυπωσιακή .
Επειδή η δουλειά μου απαιτεί πολύωρη ορθοστασία , παλαιότερα είχα
ενοχλήσεις στο τέλος της μέρας με κνησμό, θερμότητα και ελαφρό οίδημα
στους αστραγάλους . Αυτά πλέον είναι παρελθόν . Ακόμα και μιά μικρή
αποκόλληση στον αμφιβληστροειδή , στο δεξί μου μάτι , μετά από
καταχρήσεις στο μονόζυγο , κόλλησε μόνη της παραξενεύοντας την
οφθαλμίατρο σύζυγό μου . Παρατήρησα επομένως μια καλύτερη συμπεριφορά
του ανοσοποιητικού μου , μιά σαφώς ευεργετική επίδραση στην "υγεία" των
οστών , καλύτερη κατάσταση του φλεβικού μου στα πόδια και γενικά μιά
καλύτερη αυτορύθμιση όλου του οργανισμού . Συμφωνώ πως όλα αυτά δεν
αποδεικνύουν τίποτε , είναι όμως ενδείξεις διαπιστωμένες και ήθελα να
τις αναφέρω .
Το τελικό ερώτημα είναι : Πώς μεγιστοποιούνται οι θετικές επιπτώσεις της αερόβιας άσκησης στον οργανισμό μας ; Η δική μου θεωρία στηρίζεται στους πίνακες του Kenneth Cooper
, με τα αποτελέσματα του 12λεπτου δρόμου και του χρόνου στα 2400 μέτρα ,
ανά φύλο και ηλικιακή ομάδα . Τους παραθέτω παρακάτω :
12ΛΕΠΤΟ ΤΕΣΤ COOPER (ΑΝΔΡΕΣ)
|
ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
|
|
|
ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ
|
ΕΤΗ
|
|
|
|
|
13-19
|
20-29
|
30-39
|
40-49
|
50-59
|
60+
|
|
1. ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΗ
|
< 2100
|
< 1960
|
< 1900
|
< 1830
|
< 1650
|
< 1400
|
|
2. ΧΑΜΗΛΗ
|
2100-2210
|
1960-2110
|
1900-2090
|
1830-2000
|
1650-1870
|
1400-1640
|
|
3. ΜΕΤΡΙΑ
|
2200-2510
|
2120-2400
|
2100-2330
|
2010-2240
|
1880-2090
|
1650-1930
|
|
4. ΚΑΛΗ
|
2520-2770
|
2410-2640
|
2340-2510
|
2250-2460
|
2100-2320
|
1940-2120
|
|
5. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ
|
2780-2990
|
2650-2830
|
2520-2720
|
2470-2660
|
2330-2540
|
2130-2500
|
|
6. ΑΡΙΣΤΗ
|
> 3000
|
> 2840
|
> 2730
|
> 2670
|
> 2550
|
> 2510
|
12ΛΕΠΤΟ ΤΕΣΤ COOPER (ΓΥΝΑΙΚΕΣ)
|
ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
|
|
|
ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ
|
ΕΤΗ
|
|
|
|
|
13-19
|
20-29
|
30-39
|
40-49
|
50-59
|
60+
|
|
1. ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΗ
|
< 1600
|
< 1540
|
< 1510
|
< 1410
|
< 1350
|
< 1250
|
|
2. ΧΑΜΗΛΗ
|
1600-1900
|
1540-1790
|
1510-1690
|
1410-1580
|
1350-1500
|
1250-1390
|
|
3. ΜΕΤΡΙΑ
|
1910-2080
|
1800-1960
|
1700-1900
|
1590-1790
|
1510-1690
|
1400-1580
|
|
4. ΚΑΛΗ
|
2090-2300
|
1970-2160
|
1910-2080
|
1800-2000
|
1700-1900
|
1590-1750
|
|
5. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ
|
2310-2430
|
2170-2330
|
2090-2240
|
2010-2160
|
1910-2090
|
1760-1900
|
|
6. ΑΡΙΣΤΗ
|
> 2440
|
> 2340
|
> 2250
|
> 2170
|
> 2100
|
> 1910
|
ΑΕΡΟΒΙΟ ΤΕΣΤ 2400 μ. (ΑΝΔΡΕΣ)
|
ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
|
ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΕΤΗ
|
|||||
|
|
13-19
|
20-29
|
30-39
|
40-49
|
50-59
|
60+
|
|
1. ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΗ
|
>15’ 31’’
|
>16’01’’
|
>16’31’’
|
>17’31’’
|
>19’01’’
|
>20’01’’
|
|
2. ΧΑΜΗΛΗ
|
12’11’’-15’30’’
|
14’01’’-16’00’’
|
14’45’’-16’30’’
|
15’36’’-17’30’’
|
17’01’’-19’00’’
|
19’01’’-20’00’’
|
|
3. ΜΕΤΡΙΑ
|
10’49’’-12’10’’
|
12’01’’-14’00’’
|
12’31’’-14’44’’
|
13’01’’-15’35’’
|
14’31’’-17’00’’
|
16’16’’-19’00’’
|
|
4. ΚΑΛΗ
|
9’41’’-10’48’’
|
10’46’’-12’00’’
|
11’01’’-12’30’’
|
11’31’’-13’00’’
|
12’31’’-14’30’’
|
14’00’’-16’15’’
|
|
5. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ
|
8’37’’-9’40’’
|
9’45’’-10’45’’
|
10’00’’-11’00’’
|
10’30-11’30’’
|
11’00’’-12’30’’
|
11’15’’-13’59’’
|
|
6. ΑΡΙΣΤΗ
|
<8’37’’
|
<9’45’’
|
<10’’00’’
|
<10’30’’
|
<11’00’’
|
<11’15’’
|
ΑΕΡΟΒΙΟ ΤΕΣΤ 2400 μ. (ΓΥΝΑΙΚΕΣ)
|
ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
|
ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΕΤΗ
|
|||||
|
|
13-19
|
20-29
|
30-39
|
40-49
|
50-59
|
60+
|
|
1. ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΗ
|
> 18’31’’
|
> 19’01’’
|
> 19’31’’
|
> 20’01’’
|
> 20’31’’
|
> 21’ 01’’
|
|
2. ΧΑΜΗΛΗ
|
16’55’’-18’30’’
|
18’31’’-19’00’’
|
19’01’’-19’30’’
|
19’31’’-20’00’’
|
20’01’’-20’30’’
|
20’31’’-21’00’’
|
|
3. ΜΕΤΡΙΑ
|
14’31’’-16’54’’
|
15’55’’-18’30’’
|
16’31’’-19’00’’
|
17’31’’-19’30’’
|
19’01’’-20’00’’
|
19’31’’-20’30’’
|
|
4. ΚΑΛΗ
|
12’30’’-14’30’’
|
13’31’’-15’54’’
|
14’31’’-16’30’’
|
15’56’’-17’30’’
|
16’31’’-19’00’’
|
17’31’’-19’30’’
|
|
5. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ
|
11’50’’-12’29’’
|
12’30’’-13’30’’
|
13’00’’-14’30’’
|
13’45’’-15’55’’
|
14’30’’-16’30’’
|
16’30’’-17’30’’
|
|
6. ΑΡΙΣΤΗ
|
< 11’50’’
|
<12’30’’
|
<13’00’’
|
<13’45’’
|
<14’30’’
|
<16’30’’
|
Οι πίνακες αυτοί είναι σοφοί . Όσο περισσότερο
τρέχω , τόσο περισσότερο το πιστεύω . Ίσως είναι λίγο ελαστικοί με τις
γυναίκες . Επίσης δεν είναι ίδιοι . Το 12λεπτο τεστ εκτιμά περισσότερο
την αντοχή , ενώ το τεστ 2400 μ. εστιάζεται στην ταχύτητα . Σου δίνει
έτσι ένα μέτρο του τι να διορθώσεις . Προσωπικά , ενώ περνάω τα 3χλμ σε
12 λεπτά , δεν έχω κάνει ποτέ τα 2400 μ. κάτω από 9 λεπτά - επιβεβαίωση
ότι υστερώ στην ταχύτητα .
Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να ασκούμαστε τόσο ώστε να διατηρούμε την αερόβια ικανότητά μας , αν είναι εφικτό , στα επίπεδα της εφηβικής ηλικίας . Δηλαδή πρέπει να βρισκόμαστε και στα δύο τεστ στο άριστο επίπεδο της ηλικίας 13-19 , ή έστω να τείνουμε προς αυτό . Αυτή
η «νεανική» αερόβια ικανότητα αποτελεί ένα ισχυρό ερέθισμα γιά το σώμα
μας ώστε να συμπεριφέρεται και να αυτορρυθμίζεται «νεανικά» σε πάρα
πολλά συστήματα (ανοσολογικό , μυοσκελετικό , καρδιοαναπνευστικό ,
αγγειακό κλπ) , αντιστεκόμενο στην ενδογενή τάση των κυττάρων μας να
γεράσουν . Με τον τρόπο αυτόν πιστεύω ότι πετυχαίνουμε τη μέγιστη
ωφέλεια του οργανισμού μας από την αερόβια άσκηση . Αυτό είναι το μέτρο
, η χρυσή τομή . Το παραπάνω αποτελεί υπερβολή και καταπόνηση , το
παρακάτω προσφέρει λιγότερα .
Υπενθυμίζω ότι η επιδίωξη αυτή αποτελεί θεωρητικό στόχο
που προσεγγίζεται σταδιακά και προϋποθέτει άριστη κατάσταση
καρδιαγγειακού , αναπνευστικού , μυοσκελετικού κλπ . Ακόμα καλύτερο
είναι να φτάσει κάνείς το επίπεδο αυτό και να διατηρηθεί εκεί , γύρω
στην ηλικία των 30 , πριν η φυσιολογική φθορά της γήρανσης επηρεάσει
αισθητά κάποια όργανα . Αν το σώμα διαμαρτύρεται κατά οποιονδήποτε τρόπο
, μειώνουμε την ένταση και αρκούμαστε στο άριστο της ηλικιακής μας
ομάδας ή και ακόμα παρακάτω . Επίσης δεν παραλείπουμε να κάνουμε
περιοδικά έναν βασικό αιματολογικό και καρδιολογικό έλεγχο . Να
ελέγξουμε αιματοκρίτη και αποθήκες σιδήρου , το λιπιδαιμικό μας προφίλ ,
τις καρδιακές βαλβίδες με ένα triplex , τα πνευμόνια μας
με μιά ακτινογραφία θώρακα μία στο τόσο . Τηρούμε ένα διαιτολόγιο με
περισσότερα φρούτα (ειδικά εσπεριδοειδή) και λαχανικά και λιγότερο κρέας
. Όταν έχουμε επιβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό σε κάποια νοσήματα ,
ελεγχόμαστε με μεγαλύτερη επιμέλεια . Το τρέξιμο δεν είναι πανάκεια και
δεν θα διορθώσει τα προβληματικά μας γονίδια .
Τελειώνοντας θέλω να πω ότι δεν συμπαθώ τις
υπεραποστάσεις - θα τόχετε καταλάβει άλλωστε . Πιστεύω πως όλοι
μετέχουμε σε έναν και μοναδικό υπερμαραθώνιο , την ίδια μας τη ζωή . Γιά
να τον τερματίσουμε και να μην τον εγκαταλείψουμε στη μέση ,
χρειαζόμαστε σώμα γυμνασμένο και πνεύμα οξύ . Οι "ηρωικές" καταπονήσεις
αντιβαίνουν στην οικονομία της διαδρομής . Το ΜΕΤΡΟ είναι εδώ , έχει
καταγραφεί . Ελπίζω πως όλο και περισσότεροι τα επόμενα χρόνια θα το
επιδιώκουν . Είναι εύκολο να το κρατήσεις γιά ένα,δύο, πέντε χρόνια ,
δύσκολο όμως να το κατορθώσεις διά βίου . Αυτό , κατά τη γνώμη μου ,
αποτελεί και τη μεγαλύτερη πρό-κληση . Καλές διαδρομές ....
Τάσος Χείλαρης
Γιατρός - Γαστρεντερολόγος .
Ερασιτέχνης δρομέας , μέλος του Σ.Δ.Υ.Α .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με ελληνικούς χαρακτήρες.